1.

Buenos dias, Buenos Aires.

Po wakacjach zostały już tylko wyrzuty sumienia, bo albo się czegoś nie zrobiło i teraz pozostało pluć sobie w brodę, że nie wykorzystało się szansy, którą miało się pod nosem,  albo zrobiło się coś, co w opinii publicznej ciężko nazwać poprawnym. W końcu zbyt często wygrywa w nas ta ciemna strona mocy, prawda?

Wiem, że chcecie się dowiedzieć, co tam słychać u naszych ulubieńców, więc nie będę Was trzymać dłużej w niepewności.

Nasze ucieleśnienie dobra, najmilsza dziewczyna w Studio (podobno też najzdolniejsza), wybrała. Tak, nie macie zwidów. Panna V. stwierdziła, że L. jest jej księciem z bajki i teraz są nierozłączni. Na każdym kroku migdalą się tak bardzo, że czasami człowieka mdli na sam widok. Za niedługo wszystkie szpitale w Buenos Aires wypełnią się pacjentami, którzy rzygają tęczą. Diagnoza? Za dużo słodyczy oglądanej u naszej ulubionej parki. Żeby nie było, że jestem złośliwa... Osobiście życzę im, jak najlepiej! Oby ich jedynym problemem było to, kto kogo kocha bardziej.

Wiecie, że równowaga w przyrodzie musi być. Jeżeli z jednej strony w pełni rozkwita kwiat o cudownej nazwie „miłość”, to z drugiej musi zwiędnąć. W końcu jest tyle szkodników, które podgryzają jego liście czy korzenie. Rozumiecie mnie, te małe wredne robaczki, takie jak zazdrość, brak zaufania, potrafią siać prawdziwe spustoszenie. Dlaczego mówię Wam o tym wszystkim? Bo ktoś, kto mogłoby się wydawać, że zamiast serca ma wielki kamień, zakochał się.

Tak, SuperNowa, która błyszczy jaśniej niż kiedykolwiek (przynajmniej w swoim mniemaniu) poznała w końcu, co to miłość. Ciężkie, ołowiane drzwi, które niezłomnie stały na drodze do serca Lu. otworzyły się za sprawą pewnego Włocha. I wszystko byłoby cacy, ale niestety zbyt szybko zatrzasnęły się z głośnym hukiem, bo Fd. nie mógł przełknąć pewnej gorzkiej pigułki. A podobno jeśli się kogoś kocha, to akceptuje się też jego wady. Fd. chyba nie słyszałeś o tym, co? Mniejsza o to. Bańka pękła.

C. i F. pieczołowicie pielęgnowały swoją przyjaźń we Włoszech. F. zaprosiła swoją rudą przyjaciółkę do swojego rodzinnego domu na całe wakacje. Chyba jeszcze nigdy nie były tak blisko, jak po dwóch miesiącach babskiego szaleństwa. Czy to nie wspaniałe mieć obok siebie kogoś, kto zawsze służy radą, pomocą? Kogoś przy kim można być po prostu sobą? Kogoś przy kim nie trzeba się bać odrzucenia?

Aż można im zazdrościć, prawda N.? Ty nigdy nie będziesz dla swojej „przyjaciółki” kimś innym, niż służącą. Bywa.

Sabes que me amas,

xoxo

GossipGirl

***

            Już miała zaprzeczyć temu ostatniemu, gorzkiemu zdaniu, kiedy usłyszała za sobą stukot obcasów. Znały się ze sobą tak długo, że potrafiła rozpoznać ją po krokach. Nawet więcej. Bezbłędnie potrafiła odczytać z nich jej nastrój. Teraz była lekko zdenerwowana, ale postara się to dobrze ukryć. Ubierze maskę pewności siebie i pokaże wszystkim, że ich miejsce w szeregu znajduje się na szarym końcu.

 -Plotkara napisała, że błyszcze jaśniej niż kiedykolwiek! –pisnęła, zatrzymując się przy szafkach.

 -Ale potem dodała, że tylko według ciebie. –mruknęła Natalia, chowając komórkę do kieszeni.

 -Mówiłaś coś? –blondynka spojrzała na nią gniewnie.

 -Nie nic... –uciekła wzrokiem od tych wielkich brązowych oczu, które patrzyły na nią z wyrzutem.

 -Tak myślałam. Ludmiła od...

            Palce, którymi miała właśnie pstryknąć, zatrzymały się w bezruchu na wysokości jej głowy. Federico śmiał się z jakąś filigranową dziewczyną, która miała błyszczące czarne włosy. Przełknęła głośno ślinę. Co ją to w ogóle obchodzi? Przecież już nie są razem. Nie kochał jej wystarczająco. W domu łkała cicho, kiedy czytała post Plotkary. Kimkolwiek była, miała rację. Gdyby mu naprawdę zależało, jej wady nie byłyby przeszkodą.

 -Wszystko w porządku, Ludmi? –Naty lekko chwyciła ją za ramię.

Przyjaciółka traktowała ją jak popychadło, ale nie potrafiła odwrócić się do niej plecami. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że jeżeli odejdzie, blondynka zostanie całkiem sama. Możliwe, że byłaby to odpowiednia kara za jej zachowanie, ale Naty wiedziała, że pod tą twardą skorupą, którą się szczelnie okryła, jest delikatna, wrażliwa dusza. Świadczy o tym chociażby to, że się zakochała. I teraz cierpi. Nawet jeśli nie chce tego pokazać.

 -Jeszcze tu jesteś? –Ludmiła strzepnęła jej rękę niecierpliwym ruchem i uśmiechnęła się sztucznie. –Powinnaś już wracać z zimną wodą dla mnie i ręcznikiem! Do niczego się nie nadajesz!

 -Już idę... –Naty odeszła ze spuszczoną głowa, szurając nogami.

            Popatrzył w jej stronę znad głowy koleżanki. Kolejny raz zaatakowała biedną Natalię. Wyżyła się na niej przez niego. Wiedział, że jest zła. Miała prawo. Zranił ją. Otworzyła się przed nim, pokazała swoją duszę, a on ją skrzywdził. Powiedział o te kilka słów za dużo. Powinien starać się jej wytłumaczyć, próbować ją powoli zmieniać. Przecież doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jaka jest, że ma wybuchowy charakter, że rodzice ją zepsuli. Powinien być cierpliwy, ale któregoś dnia nie wytrzymał. Bo ile można słuchać jednych i tych samych wyrzutów, które są bezpodstawne?

            Tego pamiętnego dnia znowu poszło o Violettę. Ich rodzice się przyjaźnili i co tydzień jedli razem kolację. Tak było i tym razem. Znudzeni gadką dorosłych, postanowili z Castillo, że wyjdą do ogrodu i pośpiewają. Nie widział w tym nic złego, bo przecież śpiewanie z przyjaciółką nie jest grzechem, prawda? Z resztą, nie robił tego po raz pierwszy. Muzyka była częścią jego życia, więc każdą chwilę wykorzystywał do stworzenia nowych aranżacji utworów. Ludmiła miała jednak na ten temat zgoła inne zdanie. Kiedy zobaczyła ich razem, zrobiła mu dziką awanturę. Wtedy powiedział jej, że jeżeli tak ma wyglądać ich związek, to on dziękuje. Zaraz gorzko tego pożałował, bo ból, który wymalował się na jej twarzy był nie do zniesienia. Chciał ją objąć, przeprosić, powiedzieć, że wcale nie chce z nią zrywać, ale kiedy wyciągnął ręce w jej kierunku, jej wzrok stał się zimny jak lód. Uniosła wysoko głowę, stwierdziła, że go nienawidzi i odeszła... A raczej to on pozwolił jej odejść.

            Znaleźli pod pijanym drzewem trochę cienia. Rozłożyli koc i zaczęli wyciągać kanapki z koszyka, który przynieśli ze sobą. Chcieli wykorzystać ostatnie chwile wolności. Jutro czeka ich szkolna rzeczywistość. Dobrze, że StudioOnBeat jest szkołą, do której chodzi się z przyjemnością. Znowu będą doskonalić swój talent, dobrze się przy tym bawiąc.

 -Plotkara napisała, że można rzygać tęczą na nasz widok.

 -Nie obchodzi mnie, co napisała. –przygarnął ją do siebie i musnął w skroń.

Wtuliła się w niego i z rozkoszą upajała jego zapachem. W końcu odnalazła miłość. Violetta wybrała Leona i była szczęśliwa. O Tomasie w ogóle już nie myślała. Zmarnowała trochę czasu i prawie straciła Leona, ale teraz była pewna, że to co czuła do Hiszpana nie było niczym więcej, niż zwykłym zauroczeniem. Dobrze, że Leon dał jej szansę. Nie wiedziała, co by było gdyby stwierdził, że nie chce jej już znać. Potrzebowała go. Jego ramion, w których czuła się bezpiecznie, jego uśmiechu, który powodował, że jej serce szybciej zaczynało bić i jego zapewnienia, że wszystko będzie dobrze, dzięki któremu wiedziała, że się ułoży.

            Ile razy szczypał się w ramię, żeby przekonać się, że to nie sen? Na całe szczęścia każdorazowo odczuwał ból, co świadczyło, że to całe szczęście jest prawdziwe. W końcu udało mu się zdobyć jej serce. I to w całości. Doczekał się chwili, w której nie musiał już dzielić się nią z kimś innym. Była jego. Tylko jego. Gdyby radość, którą odczuwał każdego dnia, będąc z nią, zmienić na ładunek wybuchowy, niewątpliwie rozwaliłaby ona co najmniej pół świata. Nigdy wcześniej nie zależało mu tak bardzo. Dzięki niej się zmienił. Przestał być tym aroganckim chłystkiem, który nie myślał o innych. Stał się kimś lepszym.

 -Kocham cię. –powiedział, szukając jej ust.

 -Ja ciebie też.

Zaśmiała się, kiedy zaczął obsypywać jej twarz delikatnymi pocałunkami. Uwielbiał jej śmiech, który niósł się echem po całym parku. Uwielbiał te dreszcze, które przyjemnie łaskotały mu kark, kiedy go dotykała. Uwielbiał to ciepło, które rozchodziło się od żołądka, aż do koniuszków palców, kiedy czuł smak jej ust. Umarłby bez niej. Była mu potrzeba, jak powietrze.

            Siedzieli w ciszy objęci przyglądając się wielkiej pomarańczowej kulce, która jakby z ociąganiem, znikała za horyzontem. Niebo porzuciło swój błękit, ustępując czerwieni, która walczyła o swoją dominację z fioletem. Białe chmury zamieniły się w różową watę cukrową, którą rozwiewał wzmagający się wiatr. Zachłysnęli się tym widokiem. Wszystko im sprzyjało. Oboje czuli, że nie ma takiej siły, która mogłaby ich rozdzielić.

            Przeszedł już chyba maraton, wędrując tam i z powrotem po pokoju. Spóźniała się. Kolejny raz spojrzał na drogiego Rolexa, którego dostał w prezencie na Gwiazdkę. Miała być pięć minut temu! Co ona sobie wyobraża? Co mu po jej obietnicach jeżeli ich nie dotrzymuje? Dosyć tego! Nie będzie tak stał, bo zaraz zwariuje z niepokoju. Sięgał do stolika, na którym leżały kluczyki od samochodu, kiedy drzwi się otworzyły i ją zobaczył. Całą i zdrową. Odetchnął z ulgą. Miał na nią nakrzyczeć, ale kiedy zobaczył jej rozanieloną twarzyczkę, przeszła mu cała złość. Natrętny głos w jego głowie, powiedział mu, że jest okropnym ojcem. Chociaż tego nie chciał, tym razem musiał przyznać mu rację. Naprawdę chciał zrobić jej awanturę o to, że spóźniła się zaledwie o pięć minut?

 -Tato, jestem taka szczęśliwa! –Violetta podbiegła do niego i rzuciła mu się w ramiona.

            Musi się ogarnąć. Nie wybaczyłby sobie, gdyby przez jego nadopiekuńczość, znikła ta radość w jej oczach. Musi spróbować bardziej jej zaufać. I Leonowi też. W końcu nie od dziś znał chłopaka. Musiał przyznać, że widać, jak bardzo mu na niej zależy. Dba o nią, wspiera. W jego towarzystwie nie powinno spotkać jej nic złego. Jednak mimo tych wszystkich argumentów, które wydawały się dość logiczne, bał się. Bał się, że może stracić kolejną osobę, którą kocha. Obwiniał się za przedwczesną śmierć żony. Gdyby bardziej nalegał na to, żeby skończyła z koncertowaniem, nie wsiadłaby wtedy do tego cholernego samochodu. Ale nie zrobił tego. Pozwolił, żeby pojechała... i nie wróciła.

            German zamknął oczy, chcąc powstrzymać łzy. Nie chciał płakać przy córce. Wiedział, że nie tylko on jeden przeżył śmierć Marii. Violi też nie było łatwo. Starał się ze wszystkich sił zastąpić jej matkę, ale nie zawsze mu to wychodziło. Teraz postara się bardziej.

 -Tato... –zaczęła niepewnie, odsuwając się od niego.

Przeczuwała, że się nie zgodzi. Rozważała opcję z nakłamaniem mu, żeby jego decyzja była inna, ale zrezygnowała z tego pomysłu. Już wcześniej obiecała sobie, że zawsze będzie z nim szczera.

 -Tak Violu? –uśmiechnął się do niej zachęcająco.

Wzięła głęboki wdech.

 -Do Buenos Aires przeprowadza się przyjaciel Leona. I będzie taka impreza powitalna w klubie... ‑patrzyła jak przestaje się uśmiechać, ale nie przerwała. -...i chciałabym na nią iść.

 -Nie... –zawahał się, kiedy posmutniała.

Przecież miał być lepszym ojcem! Miał jej ufać! Niestety nie jest już małą dziewczynką, to normalne, że chce mieć jakieś życie towarzyskie...

 -Nie widzę problemu. Możesz iść. –sam nie wiedział, jakim cudem przeszło mu to przez gardło. –Ale mam jeden warunek.

 -Jaki?

 -Masz tam iść w spodniach i golfie.

Zaśmiała się serdecznie i powiedziała mu, że go kocha. Mimo swoich humorków był najlepszym tatą na świecie.