17.

Buenos dias, Buenos Aires.

Czy prawie jest lepsze niż nic?

Jeśli się czegoś nie ma, to się raczej za tym nie tęskni. Ale co jeśli się „prawie” miało?

Spotted.

F. spędza ostatnio każdą wolną chwilę na przechadzkach z T. Spacerują sobie po parku i innych, równie uwielbianych przez pary, miejscach. Ale czy są już razem?

Niestety moje oko nie sięga za drzewa i krzaki, w których mogą się potajemnie całować…

Żartowałam!

Oczywiście, że sięga! I powiem Wam w sekrecie, że między nimi nic, a nic głębszego JESZCZE się nie urodziło. Owszem dużo ze sobą rozmawiają, śmieją się razem, ale T. ma zawsze ręce w kieszeni, a F. bawi się paskiem od torebki.

Żadnego romansu, żadnych namiętnych pocałunków, ani nieśmiałego obmacywania. Śmiałego też nie ma.

Uff… Co za ulga, prawda M.?

Może to Twoje „prawie” pójdzie level wyżej i przestaniesz chodzić taki naburmuszony. Straszysz tą swoją miną wszystkie wiewiórki w parku. Chyba, że już sobie odpuściłeś swoją Mona Lisę?

Tak btw. mam nadzieję, że F. będzie równie niezdecydowana jak V.

Będę miała Wam co opowiadać.

Sabes que me amas,

xoxo

GossipGirl

***

           

            Przygryzła wargę i jeszcze raz spojrzała na niego. Siedział na ławce z łokciami opartymi na kolanach, dłońmi podpierając brodę. Nie poruszył się ani o milimetr, odkąd go obserwuje, czyli od jakichś czterdziestu minut. Odwróciła się oparła o drzewo i głośno westchnęła. Nie rozmawiali ze sobą od tego dnia, w którym przyniósł jej obraz. Od dnia, w którym niemal jej nie pocałował. Od dnia, w którym wrócił Tomas.

            Tyle razy miała do niego zadzwonić, ale zawsze znajdowała sobie jakąś wymówkę; a to przyszedł kolejny klient i trzeba go było obsłużyć, innym razem zagadała się na przerwie z Cami i gdy już miała wyciągać telefon, dzwonił dzwonek na lekcję, albo wracała do domu po dwudziestej drugiej i już nie wypadało…

            Kiedy w końcu znalazła chwilę czasu i nikt, ani nic nie stało na przeszkodzie, żeby się z nim skontaktować, mówiła sobie, że przecież on też się do niej nie odzywa, a jest facetem, więc powinien zadzwonić pierwszy. I robiło jej się wtedy przykro, bo myślała, że mu na niej zależy, a on  milczy jak grób. Potem znowu przypominała sobie, że to ona zawaliła. Wiedziała, że coś do niej czuje, nigdy tego nie ukrywał. Było jej głupio, gdy próbowała sobie wyobrazić, jak się poczuł, gdy zobaczył ją z Tomasem. Wtedy zawsze obiecywała sobie, że jutro zadzwoni… A potem znowu były wymówki, pretensje, że on nic nie robi, i ten głos, który w końcu mówił jej, że jest kretynką.

I tak w kółko. Całość była okropnie skomplikowana. I to ona ponosiła za to winę. Dlaczego nie zostawiła Tomasa i nie poszła szukać Marco?

 -Tutaj jesteś!

Francesca wzdrygnęła się słysząc głos przyjaciółki.

 -Cały dzień cię szukam! –Camila oparła ręce na biodrach i patrzyła na Fran z wyrzutem.

 -Stało się coś? –Spytała Włoszka.

 -Sebastian mnie unika –westchnęła teatralnie. –Nie mam pojęcia co mu się stało. Wiem, że dla ciebie to dziwne, że mogę się z nim przyjaźnić. W końcu okropnie się ubiera i boi spojrzeć gdzieś indziej niż na swoje buty… Francesca jest strasznie głupia! Czy ty mnie w ogóle słuchasz?

 -Co? –Fran spojrzała na nią nieprzytomnie.

Camila tupnęła ze złości.

 -W ogóle mnie nie słuchasz! –Powiedziała urażona.

 -Słucham cię –Włoszka nerwowo spojrzała za drzewo. –Gadałaś o tym okularniku. Unika cię. Może się ciebie boi.

 -Po pierwsze, on ma na imię Sebastian, nie żaden okularnik. Po drugie, nie boi się mnie, bo się przyjaźnimy już od jakiegoś czasu i miło nam było ze sobą, więc twoja teoria nadaje się do podtarcia du… Och, co tam jest?

            Cami zniecierpliwiona tym, że jej przyjaciółka ją olewa i co chwilę zerka za drzewo, postanowiła, że sprawdzi, co tam takiego ciekawego jest.

 -To przecież Marco. –Zdziwiła się i już miała go zawołać, ale Fran rzuciła się na nią, o mało nie przewracając i zatkała jej dłonią usta.

 -Zwariowałaś? –Fran była przerażona. –Zobaczy nas!

Cami lekko ugryzła ją w rękę.

 -Nie zadzwoniłaś do niego. –Stwierdziła bardziej, niż zapytała, gdy Włoszka szybko cofnęła dłoń, czując jej zęby.

 -Idź do niego teraz.

 -On mnie już chyba nie lubi.

 -Tego nie wiesz. Idź i sprawdź. –Camila popchnęła ją w jego stronę.

            Fran wzięła głęboki oddech i ruszyła przed siebie, ale zaraz odwróciła się na pięcie i znowu schowała za drzewem. Torres wywróciła oczami.

 -Tchórz.

Włoszka popatrzyła na nią spod byka.

 -Nie jestem tchórzem! –Zaperzyła się. –Ja tylko…

 -Tchórz. –Powtórzyła.

 -Niech cię piekło pochłonie! Idę!

Camila uśmiechnęła się pod nosem. Dobrze wiedziała w jaki sposób zmotywować Francescę.

            Był na siebie wściekły. Nie powinien aż tak się angażować. Nie powinien był dopuścić do tego, żeby uczucie, które w nim kiełkowało wzrosło i zakwitło. Powinien był je wyrwać z korzeniami, zanim było za późno.

            Nie miał prawa być zły na Fran. Ona nie była winna. Nie można zmusić kogoś do miłości. Gdyby tylko zadzwoniła… Chociaż jeden raz wybrała jego numer, albo napisała najzwyklejszego sms’a… Ale ona milczała odkąd pojawił się ten opalony typ i zabrał mu ją sprzed nosa. A już ją prawie miał. Marco zacisnął zęby. Prawie… Wolałby jej nie poznać. Nie zrobiłaby mu takiego spustoszenia w sercu. Nie siedziałby teraz, jak w katatonii, nie miałby omamów wzrokowych i nie czułby się jak chory psychicznie.

            Ostatnio widział ją wszędzie. Odbijała się w sklepowej witrynie, znikała gdzieś za rogiem budynku, śpiewała pod drzewem… Jego podświadomość płatała mu brzydkie figle. W każdej dziewczynie, która była szczupła, miała kruczoczarne włosy i zielone oczy wdział Fran i przestawało go to śmieszyć. Zaczynał się bać samego siebie. Zdesperowany tłumaczył sobie, że ten zawód miłosny nie jest wcale taki straszny, bo przecież jest mnóstwo innych dziewczyn, jest młody, na pewno się zakocha w kimś lepszym, ładniejszym, mądrzejszym. I kiedy naładowany pozytywniejszymi myślami postanowił, że wróci do domu i coś namaluje, zamarł.

            Zamknął oczy i nie mógł uwierzyć, że oprócz tych omamów wzrokowych, zaczynają się też węchowe. Pomyślał, że musiał się pomylić, ale kiedy kolejny podmuch wiatru przyniósł jej zapach, zaciągnął się nim mocno i otworzył oczy.

 -Cześć. –Powiedziała cicho, skubiąc nerwowo rękaw niebieskiego swetra.

 -Jesteś… -Odparł z niedowierzaniem.

Nie wiedział czy się cieszyć, czy złościć. Francesca spojrzała na niego niepewnie.

 -Co tam u ciebie? –Spytała, zakładając włosy za ucho.

 -Wszystko dobrze –wzruszył ramionami. –A u ciebie?

            Nie chciał jej pokazać, jak bardzo dotknęło go jej zachowanie. Najpierw się nie odzywa, a potem jakby nigdy nic pyta, co u niego słychać. Skoro tak chce grać, to proszę bardzo.

 -Marco, ja… -Zawahała się i spojrzała za siebie, jakby chciała znaleźć drogę ucieczki.

 -Co ty? –Chwycił ją za rękę i pociągnął na ławkę.

 -Ja bardzo cię przepraszam… -Zaczęła. –To wszystko tak bardzo się poplątało. Zrobiłeś mi taki prześliczny prezent, a ja nawet za to nie podziękowałam… I nie odezwałam się do ciebie później. -Wstała i zaczęła żywiołowo gestykulować. –Ale uwierz mi, że chciałam. Tyle razy już miałam wybrany twój numer, ale jakoś tak zawsze wychodziło, że rezygnowałam. Myślę, że się bałam. I to dlatego tak…

 -Czego się bałaś? –Przerwał jej słowotok.

 Francesca przystanęła i spojrzała na niego.

 -Że będziesz na mnie zły. Tak szybko wybiegłeś, kiedy Tomas przyszedł…

 -Pocałował cię –podrapał się po karku. –A ja chciałem to zrobić –zauważył, że Fran się zarumieniła. –Wkurzyłem się, więc wybiegłem.

            Był zazdrosny. I to bardzo. Fakt, że Plotkara dolewała oliwy do ognia, umieszczając te fantastyczne posty, w których opisywała, jak to Fran ciągle łazi gdzieś z tym fircykiem, nie ułatwiał sprawy.

 -Ty czujesz coś do niego?

Francesca uśmiechnęła się smutno.

 -Kiedyś czułam.

 -A teraz? –Podszedł do niej. –Co teraz czujesz?

 -Nie wiem –odpowiedziała. –Tęskniłam za nim. Brakowało mi go. Ale nie wiem czy jeszcze coś do niego czuję. Poza tym boję się, że znowu nastawię się na za dużo, a on wyjedzie.

 -A ja? –Chwycił ją za ramiona i popatrzył na nią czule. –Nie jestem wystarczająco dobry?

Poczuła, że ściska ją w dołku. Wzruszenie chwytało za gardło. Patrzyła w jego  brązowe oczy i widziała w nich coś, czego nigdy nie było w oczach Tomasa, ani nikogo innego. Miłość.

            Z nieukrywanym smutkiem patrzył na zatrzaskiwane z hukiem drzwi. Czy to już zawsze tak będzie? Czy ona nigdy nie odpuści, nie zaakceptuje jego decyzji i będzie chodzić po domu z wiecznie naburmuszoną miną? Czym jej zawinił? Tym, że się zakochał i znowu zaczął być szczęśliwy? Czyżby nie miał do tego prawa? Spuścił wzrok na swoją dłoń, którą Jade zaczęła delikatnie gładzić.

 -Przejdzie jej.

 -Ostatnio też tak mówiłaś. –Stwierdził ponuro.

Przedostatnio też. I jeszcze wcześniej również.

 -W końcu musi. –Wzruszyła ramionami i z lubością chwyciła kolejną babeczkę. –Olga doprowadza moje kubki smakowe do niebiańskiego orgazmu –oblizała wargi i westchnęła z rozkoszą.

            Pomimo targających nim niewesołych myśli, roześmiał się głośno. Jade była taka inna. Tak całkiem różna od niego. Nie było w niej ani grama jego powagi, surowości. Emanowała z niej wręcz dziecięca radość. Pomimo eleganckiego wyglądu, zawsze świetnie ułożonych włosów i markowych ciuchów, miała w sobie tyle radości, że nie sposób się było od niej nie zarazić. Miała w sobie mnóstwo pozytywnej energii. Cieszyła się każdym dniem i brała od życia to co najlepsze. Nie miał prawa się w niej nie zakochiwać. Była cudowną kobietą, która pokazała mu, że można się wyrwać z tego odrętwienia, w którym tkwił od śmierci Marii...

            Nie żeby wcześniej był nieszczęśliwy. Nie miał na co narzekać. Miał wokół siebie wspaniałych ludzi, na których zawsze mógł polegać i co najważniejsze posiadał najwspanialszą córkę, z której był niesamowicie dumny, mimo że nie zawsze radził sobie jako samotny ojciec. Jednak w całym tym jego życiu, którego wielu mu zazdrościło, czegoś brakowało, coś sprawiało, że czuł pustkę i nie wiedział, jak ją zapełnić. I wtedy poznał Jade, która była tym brakującym elementem układanki. Była kimś, z kim chciałby spędzić resztę swojego życia, nawet jeśli miałoby trwać jeszcze jedynie pięć minut.

            Uśmiechnął się, gdy przyciągnęła go do siebie i lekko pocałowała. Za nic nie chciał rozwalać tej perfekcyjnie, w końcu, ułożonej układanki, ale zbudzone, jakby z cholendernie długiego, zimowego snu, wyrzuty sumienia odebrały barwy jego miłości. Związek z Jade nie wydawał się już taki kolorowy, gdy wziął pod uwagę uczucia Violetty.

            Być może to wszystko wynikło z tego, że chciał ochronić swoją córkę przed nieuniknionym? Przez bardzo długi okres czasu nie pozwalał jej na wspomnienia o matce, dopuszczał się nawet do kłamstw. A przecież te wspomnienia, bolesne dla niego niemiłosiernie, były jedynym co mógł ofiarować Violettcie. Może gdyby od początku opowiadał jej o Marii, nie bał się tego, może gdyby już od maleńkości obdarował ją tymi skrawkami, które pozostały po przedwcześnie zmarłej żonie, przyjęłaby jego nowy związek ze spokojem. Biorąc pod uwagę to, że stosunkowo niedawno dowiedziała się, że ma ciocię, babcię, że w ich domu jest pokój, w którym są rzeczy jej mamy (a jej ojciec nie wspomniał o nim nawet słowa) mogła być zła. Miała do tego prawo. Mogła nawet uważać, że z jego strony to nawet zdrada, ale aż do dzisiaj German wierzył, że Violetta w końcu zrozumie. I miał ogromną nadzieję, że polubi Jade i przyjmie ją do rodziny. Pomylił się.

 -Jade...

Kobieta zmarszczyła brwi, słysząc jego poważny ton. Nie lubiła, gdy German tak zaczynał rozmowę. Nie wróżyło to nic dobrego, a biorąc pod uwagę szopkę, którą odstawiła Violetta, będzie chciał zakończyć tę znajomość. Tak, jak poprzednim razem. I znowu się pokłócą.

 -To chyba nie ma sensu... –Nie patrzył jej w oczy.

Bingo!

 -Znowu chcesz to skończyć? –Popatrzyła na niego beznamiętnie.

Szybkim ruchem ręki przerzuciła włosy na prawą stronę i wstała z sofy, na której siedzieli. Zamknęła oczy i zaczęła masować palcami skronie.

 -Jade... Zrozum...

 -Co mam zrozumieć? –Zdenerwowała się. –Violetta jest już prawie dorosła. Za niedługo będzie mieć swoje życie, założy rodzinę.

Skrzywił się na jej słowa. Chciało jej się z niego śmiać. Czy nigdy nie dopuści do siebie myśli, że jego mała Violetta staje się kobietą?

 -Nie krzyw się tak –podeszła do niego i pstryknęła w nos. –Viola dorasta. Nic z tym nie zrobisz. Za niedługo wyprowadzi się do Leona i zostaniesz sam.

Pokręcił głową.

 -Ona twierdzi, że będąc z tobą zdradzam Marię.

 -Pogadam z nią –usiadła mu na kolanach. –Jak kobieta z kobietą. –Cmoknęła go w nos.

Oparł swoje czoło o jej i westchnął.

 -Kocham cię, German –uśmiechnęła się. –Ale jeżeli jeszcze raz będziesz chciał ze mną zerwać, to urwę ci jaja, zrobię z nich wietrzne dzwonki i powieszę na werandzie.

Znowu się zaśmiał i mocno ją przytulił.

           

Czy ta cała Jade musiała się pojawić w jego życiu? Czy nie było im dobrze, gdy żyli sobie we dwójkę z Olgą i Ramallo? Przecież wszystko było fajnie, byli szczęśliwi, niczego im nie brakowało. Więc po jaką cholerę ta cała Jade? Po co mu ona? Chyba tylko do łóżka... Jeśli tak to zawsze może ją sobie brać do jakiegoś hoteliku, ale żeby tak wprowadzać ją do ich domu? Czy on w ogóle nie myśli już o mamie? Przecież to ewidentna zdrada. A najgorsze w tym wszystkim jest to, że on nic sobie z tego nie robi i jest szczęśliwy.

Stop. Głupio to zabrzmiało. Nie chodziło jej o to, żeby German był nieszczęśliwy. Kochała go i z całego serca chciała dla niego jak najlepiej. W takim razie dlaczego nie potrafi zaakceptować jego nowej wybranki? Westchnęła głośno i usiadła nad jeziorem. Musi wyłączyć myślenie, bo zaczyna sama sobie przeczyć. Zdjęła buty i pozwoliła, żeby chłodna woda obmywała jej stopy. Zamknęła oczy, kładąc się na ciepłym piasku. Ostatnio zbyt dużo myśli plącze się po jej głowie... Leon, Diego, tata, Jade... Nie pamiętała kiedy ostatnio zrobiła coś dla relaksu. Cały czas chodzi spięta, podenerwowana. Nic dziwnego, że drażni ją nowy związek taty. To chyba przez to, że w jej się nie układa.

Nie układa? W sumie to Leon nic nie podejrzewa, ale to co ona w środku przeżywa... Jest rozdarta, jak kartka papieru. Z jednej strony chce, żeby wyszło jej z Verdasem, kocha go i nie wyobraża sobie, jakby jej życie wyglądało bez niego, ale z drugiej... No właśnie... Druga strona aż rwie się w ramiona Diego, pragnie go, jest podekscytowana przy każdym przypadkowym dotknięciu, przy dłuższym kontakcie wzrokowym, przy widoku jego uśmiechu...

Leon jest jej ostoją, przy nim czuje się bezpieczna, wie czego może po nim oczekiwać, a Diego... Diego jest zagadką, tajemnicą, może nawet mroczną? Jest ryzykiem, które z całych sił chciałaby podjąć, ale jest w niej coś, co ją hamuje, sprawia, że się boi. Bo jeśli Hiszpan okaże się nieodpowiedzialnym draniem to z czym zostanie? Z niczym... Nie była aż tak głupia, żeby wierzyć w to, że Leon jej wybaczy mały skok w bok. Poza tym jak niby to miało wyglądać? Miała powiedzieć Leonowi: Słuchaj, skarbie, chciałabym się na chwilę rozstać, bo twój przyjaciel rozpala mi zmysły i tak sobie pomyślałam, że z nim spróbuję. Jak wyjdzie to będzie super, a jak nie to wrócę do ciebie, bo z tobą też jest mi dobrze.

Skrzywiła się. Nie, nie, nie. Co ona sobie w ogóle wyobraża? Jest idiotką... Skończoną kretynką. Najlepiej będzie, jak zostanie sama w swoim pokoju. Niech ojciec znowu zamknie ją w tej wieży i nie pozwoli z niej wychodzić...

 -O co chodzi z tym Tomasem?

Gwałtownie usiadła i otworzyła oczy.

 -Ale mnie przestraszyłeś. –Przyłożyła dłoń do serca, które biło jak szalone.

 -Przepraszam. –Diego wzruszył ramionami i usiadł obok niej, wyciągając przed siebie długie nogi.

Szedł za nią od samego początku. Zaniepokoił go fakt, że co chwilę zatrzymywała się, głośno wzdychała, krzywiła, albo zaciskała mocno pięści. Pomyślał, że to może przez tego jej byłego i aż go ścisnęło w dołku. Głupia zazdrość... Popatrzył na nią poważnie. I to o kogoś, kto nigdy nie będzie jego...

 -Więc o co z nim chodzi? –Ponowił pytanie.

Violetta zmarszczyła brwi.

 -Co ma z nim być? Nie rozumiem...

 -Leon mi się ostatnio żalił.

 -Jak to ci się żalił? –Poczuła gulę w gardle.

 -Boi się. –Zaczął bawić się piaskiem.

 -Czego się boi?

Jeśli Diego dalej będzie gadał takimi półsłówkami to chyba zwariuje.

 -Że cię straci.

Jęknęła i zakryła dłońmi twarz. On ją tak bardzo kocha, a ona myśli o jego najlepszym przyjacielu. Przecież, gdyby przypadkiem się o tym dowiedział, to wyrządziłaby mu największą krzywdę na świecie. Nie może mu tego zrobić. On jest taki dobry. Zawsze przy niej był. Wybaczył jej wszystko, a ona teraz znowu jest na najlepszej ścieżce do tego, by kolejny raz go zranić. Jest potworem...

 -Violetta, o co chodzi? –Chwycił ją za nadgarstki i oderwał jej dłonie od twarzy. –Co się dzieje? Czy powrót Tomasa coś między wami zmienia?

Dziewczyna szybko zamrugała powiekami. Powrót Tomasa? Dopiero teraz ta informacja zaczęła do niej dochodzić. Leon martwi się, że znowu będzie przez niego między nimi źle.

 -Nic nie zmienia –powiedziała pewnie. –Tomas mnie nie interesuje.

Odetchnął z ulgą. Leon poprosił go, żeby ją pilnował. Nie chciał, żeby Hiszpan znowu ją omamił, więc poprosił przyjaciela, żeby dotrzymywał Violi towarzystwa, kiedy on będzie musiał trenować.

 -To dlatego Leon był ostatnio taki przybity? –wszystko zaczęło się jej układać w całość.

 -Taa... –Rzucił kamykiem do jeziora. –Tylko nie mów mu, że go wsypałem. Miałem wszystko robić dyskretnie, ale wolę prosto z mostu...

 -Nie powiem mu. –Obiecała.

 -Skoro nie chodzi o Tomasa... –Spojrzał na nią. –To o co?

Uniosła brwi.

 -Szedłem za tobą, odkąd wybiegłaś z domu. Nie wyglądałaś na tryskającą szczęściem.

Znowu westchnęła. Który to już raz dzisiaj?

 -Chodzi o tatę.

 -Więc Leon nie musi się nikogo obawiać? –Chwycił ją pod brodę i przyciągnął do siebie.

Jego oczy przewiercały ją na wylot. Zrobiło jej się gorąco, gdy przelotnie spojrzał na jej usta, oddech przyspieszył. Wydawało jej się, że serce wyskoczy z piersi. Jego palce paliły jej skórę, sprawiając, że cała zaczęła drżeć. W duchu modliła się, żeby tego nie zauważył.

            Zauważył. Jej reakcja na niego przeraziła go. Świadczyła o tym, że nie był jej do końca obojętny. W normalnych okolicznościach już dawno wpiłby się w jej usta, powodując utratę oddechu i przyspieszenie tętna, ale nie mógł zapomnieć, że Violetta jest dziewczyną jego przyjaciela. Najlepszego przyjaciela. Pozwolił sobie pogłaskać ją po policzku. Nie mógł się oprzeć. O mało nie jęknął, gdy zamknęła oczy i przytuliła się do jego dłoni. Miała taką miękką skórę... Spojrzała na niego zdezorientowana, gdy szybko cofnął rękę.

 -Jest ktoś inny? –Spytał.

Ty.

­ -Nie. –Odwróciła głowę.

Chciało jej się krzyczeć. Znowu te przeklęte kłamstwa. Okłamuje Leona, Diego, samą siebie. Tylko co ma zrobić w sytuacji, w której jej serce znowu jest podzielone na pół? W tej chwili wołałaby nic nie czuć. Chciałaby wyrwać sobie ten bijący pod żebrami mięsień i gdzieś zakopać. Może wtedy przestałaby unieszczęśliwiać siebie. I innych. Przede wszystkim innych...