24.

Buenos dias, Buenos Aires.

A miała to być historia rodem z Hollywood.

On, niegrzeczny chłopiec, szkolny Casanova, z trudnym startem. Porzuciła go matka, musiał walczyć o to, żeby ojciec nie stoczył się na samo dno. Postanowił, że ukarze wszystkie kobiety tego świata, za błędy rodzicielki. Szło mu to świetnie, dopóki ona nie wkroczyła do jego świata.

Ona, grzeczna dziewczynka, która ma słabość do zagubionych duszyczek. Za wszelką cenę chce im pomóc odnaleźć się w życiu. Bardzo szlachetne. Pokazała mu, że to co robi jest złe, podarowała mu swoją miłość i wierzyła, że dzięki niej w końcu będzie szczęśliwy, tak jak ona była, gdy powiedział jej, że chce z nią być.

Problem w tym, że Mx. jest sobą i teraz już nie są razem. Zerwał z nią za pomocą sms’a.

I wyszło tak, że z ich dwojga to nie on jest tą zagubioną osobą. On doskonale wiedział, co robi.

To ona nie wiedziała.

Może dobrze, że nie skończyło się to happy end’em?

Może to dobrze, bo sprowadziło to ją na ziemię?

Sabes que me amas,

xoxo

GossipGirl

***

            Ależ się na niego wkurzyła. Co on sobie myśli? Tutaj będzie ją malował, opowiadał bajeczki o jakimś głębokim uczuciu, które zrodziło się w nim, gdy ją poznał, będzie zarzekał się, że marzy o tym, żeby z nią być, żeby potem przed nią uciekać? Za nic nie mogła tego zrozumieć, chociaż analizowała to tysiące razy. Jedynym sensownym wytłumaczeniem było to, że jest skończonym idiotą; a ona teraz przez tego skończonego idiotę sama musi zachowywać się, jak kretynka i czeka w ukryciu w parku, żeby go po prostu zaatakować.

            Tak, dokładnie, zaatakować, powalić na ziemię, przycisnąć i wygarnąć mu prosto w tę głupią, przystojną twarz co o nim myśli. Już przećwiczyła to z Camilą. Po prostu rzuci się na niego, podetnie mu nogi i będzie musiał jej wysłuchać. Była bardzo zdeterminowana. Gniew jeszcze bardziej ją nakręcał. Zacisnęła szczęki i czekała, aż się pojawi.

            Marco niczego się nie spodziewał, więc kiedy w końcu wszedł do parku, a ktoś rzucił się na niego, przewrócił, usiadł na nim okrakiem, a jego ręce przygwoździł do ziemi na wysokości głowy, nie zdążył nawet krzyknąć. Zamknął oczy i przestał oddychać. Zamarł, zastanawiając się, czy to ostatnie chwile jego życia.

            Gdy otworzył oczy, na jego twarzy odmalował się szok i niedowierzanie. To ona go tak załatwiła?

 -Fran? –Wydyszał. –Dobrze się czujesz?

 -Ja? –Prychnęła. –Świetnie się czuję. Wybornie wręcz.

 -W takim razie, co robisz? –Próbował się wyswobodzić, ale wbiła paznokcie w jego nadgarstki. Syknął z bólu, ale nie zwolniła uścisku.

 -Co ja robię? Ja? –Zaśmiała się złowrogo. –Pytanie brzmi, co ty robisz? –Zbliżyła się do jego twarzy i wbiła w niego wzrok.

            Chłopak głośno przełknął ślinę. Czy to jakiś niebezpieczny wirus, krąży po Buenos i Fran się zainfekowała? A może uaktywniła się jej choroba psychiczna? Może to dobrze, że wybrała tego dupka z Hiszpanii, a nie jego...

 -Dlaczego nie odbierasz moich telefonów? –Spytała z wyrzutem. –Dlaczego uciekasz, kiedy mnie widzisz? Nie chcesz ze mną rozmawiać? Nie chcesz wiedzieć, kogo wybrałam?

 -Wiem już. –Popatrzył w bok. Za bardzo go to bolało. Za bardzo go zraniła. Za bardzo jej chciał, a nie mógł mieć.

 -Wiesz? –Zdziwiła się? –I dlatego tak się zachowujesz? –Jej serce biło z niepokojem. Czy to znaczy, ze jej kłamał? Że wcale jej nie kocha? Przecież to niedorzeczne...

 -A jak mam się zachowywać? –Warknął. –Myślisz, że chcę cię oglądać, słuchać twojego głosu, czuć twój zapach, wiedząc, że nigdy nie będą moje?

 -Co ty pieprzysz? –Znowu wbiła mu paznokcie, bo chciał się wyrwać. –Marco... Co ty pieprzysz?

 -Słyszałem was! Ciebie i Tomasa.

            Podsłuchiwał ich? Zaśmiała się. Jeszcze rano myślała, że to ona jest jakimś chorym podglądaczem, a okazało się, że Marco też ją śledzi.

 -Nie wiesz, że nie ładnie podsłuchiwać?

 -Bawi cię to? –Oddychał coraz szybciej. Był na nią zły. Zły, bo cierpiał katusze, a ona miała z tego ubaw.

 -Troszkę. –Uśmiechnęła się ciepło do niego. –I co usłyszałeś?

 -Że cię kocha.

 -No, to się zgadza. –Pokiwała głową. -I co jeszcze?

 -Że bardzo długo czekałaś na te słowa. –Dodał cicho i zamknął oczy.

 -I co jeszcze? –Dopytywała.

            Co jeszcze? Zmarszczył brwi. Nie słyszał dalszej rozmowy. Nie chciał słyszeć. Nie przeżyłby, gdyby z jej ust wydobyły się te dwa słowa, które miała skierować do niego, nie do Tomasa.

 -Co jeszcze słyszałeś? –Nie odpuszczała.

 -Nic!

 -Jesteś głupi. –Pokręciła głową.

            To jakieś wielkie, nie, gigantyczne wręcz nieporozumienie. Marco usłyszał tylko część ich rozmowy. Nie słyszał najważniejszego. Owszem, powiedziała Tomasowi, że nawet sobie nie wyobrażał ile czekała, aż w końcu powie jej, że ją kocha, ale to nie wszystko... Powiedziała też, że teraz, gdy w końcu to wypowiedział, uświadomiła sobie, że to nie od niego chce je usłyszeć.  Chciała, żeby Marco jej to mówił; żeby powtarzał jej to każdego dnia, gdy będzie się budzić, kłaść spać, śmiać się, płakać; gdy będzie zła, albo szczęśliwa. Chciała, żeby to był on. Nie Tomas. Nie nikt inny. On.

            Objęła jego twarz drobnymi dłońmi. Wstrzymał oddech, gdy zbliżyła swoje wargi do jego ust. Musnęła go delikatnie, spojrzała w oczy i uśmiechnęła się słodko.

 -Jeżeli następnym razem będziesz podsłuchiwał moje rozmowy, to zrób to dokładnie. –Jeszcze raz go pocałowała. –Do końca.

 -To nie był koniec? –Spytał zdezorientowany.

 -Nie. –Przymknęła oczy. –Na końcu powiedziałam mu, że ciebie wybieram. –Otworzyła je i spojrzała na niego poważnie.

 -Co?

 -Kocham cię, Marco.

            Roześmiał się. Nie mógł się uspokoić. Kocha go! A on, głupi, myślał, że to Tomasa wybrała. Ile razy ją przeklinał za nieprzespane noce, za złamane serce, zawiedzione nadzieje, tymczasem to nie ona była powodem tych wszystkich okropności, które przeżywał w ostatnim czasie. On sam był sobie winien. Może gdyby nie był tak uparty i odebrał któryś z jej telefonów, albo nie uciekałby przed nią, jego męki skończyłyby się wcześniej; ale nie zrobił ani jednego, ani drugiego. Musiała go zaatakować w parku, obezwładnić, żeby powiedzieć mu, że go kocha.

 -Jestem głupi. –Uśmiechnął się do niej.

 -Mówiłam ci.

 -Cieszę się, że mnie kochasz. –Przyciągnął ją do siebie i mocno pocałował. –Bardzo. Bo ja też cię kocham.

            Wtuliła się w niego szczęśliwa. Leżeli na trawie w parku i obejmowali się mocno. W końcu należeli do siebie.

            Zakradła się w nocy po czekoladowy tort, który upiekła Olga. Zjadła już trzy kawałki i gosposia zabroniła jej wziąć kolejny z obawy, że się rozchoruje, ale ona nie mogła się oprzeć. Uwielbiała go, a teraz był jedyną rzeczą, która wywoływała uśmiech na jej twarzy.

            Cała ta sytuacje z Leonem i Diego przytłaczała ją. Śnili jej się po nocach, rozmyślała o nich całymi dniami. Zastanawiała się, którego wybrać, którego kocha bardziej, z którym byłaby szczęśliwsza. Zazdrościła Francesce, że bez problemów zdecydowała z kim chce być. Jej serce nie było podzielone na pół. Należało do Marco, w całości.

            A jej serce? Była beznadziejnym przypadkiem. Nie uczyła się na własnych błędach. Popełniała je znowu. Co jest z nią nie tak? Czy nie dane jest jej się zakochać tak zwyczajnie? W jednym chłopaku, a nie w dwóch? Nawet Maxi nie zachowywał się tak nieodpowiedzialnie. Owszem zmieniał dziewczyny, jak rękawiczki, ale przez ten jeden cholerny tydzień zajmował się tylko tą jedną. Na inne nie patrzył.

            A ona? Może po prostu nie potrafiła być wierna Leonowi... Może się pomyliła? Verdas od początku wydawał się ucieleśnieniem jej marzeń. Był idealny. Troszczył się o nią, pomagał jej, wspierał. W mgnieniu oka pojawiał się u jej boku, gdy go potrzebowała, a jeżeli nie mógł tego zrobić, to dzwonił i pocieszał ją, jak tylko umiał. Był księciem, na którego czeka każda mała dziewczynka, której rodzice czytają bajki na dobranoc. Tylko może nie był akurat jej księciem?

            Chyba jednak byli źle dopasowani. Było w nich coś, co się gryzło, jak dwa niedopasowane kolory. Coś co sprawiało, że nawet ich usilne starania spełzły na niczym. Byli jak różnoimienne magnesy, ze słabym przyciąganiem. Tak słabym, że nie potrafiły się do końca przyciągnąć, chociaż w pewnym sensie trwały ze sobą połączone.

            Przecież go kochała. Nadal kocha, tylko nie wiedziała do końca, czy to wystarczy, żeby oboje byli szczęśliwi. Poza tym Leon nie rozmawiał z nią w ogóle, odkąd zobaczył to felerne zdjęcie. W szkole skrupulatnie ją unikał, a potem pędził na tor, gdzie przesiadywał całymi dniami z tą Larą...

            No i był też Diego, który patrzył na nią smutnymi, piwnymi oczami i czekał. Czekał, aż w końcu się zdecyduje wybrać któregoś z nich. Ciągle w jej uszach dźwięczały słowa, które wypowiedział w szpitalu. Miał rację, nie może mieć ich obu. Tylko którego kocha bardziej? I czy Leon w ogóle chciałby z nią jeszcze być?

            Westchnęła cicho i po omacku sięgnęła dłonią do uchwyty lodówki. Krzyknęła, gdy poczuła inną, ciepłą dłoń i odskoczyła jak oparzona. Postać, która była razem z nią w spowitej mrokiem kuchni, zaświeciła nagle światło, z trudem łapiąc oddech, przyłożyła drżącą dłoń do serca, które o mało nie wyskoczyło z jej piersi.

 -Jade? –Violetta osunęła się na krzesło. –Ależ mnie wystraszyłaś –potarła palcami czoło. –Jade? Dobrze się czujesz?

            Kobieta była blada, jak ściana. Nie mogła się ruszyć z miejsca. Dopiero, gdy Violetta podeszła do niej i pomogła usiąść przy stole, wrócił jej głos.

 -O mało nie umarłam na zawał! –Przewróciła oczami. –Co ci przyszło do głowy, zakradać się o północy do kuchni? I to po ciemku...

Castillo przygryzła wargę.

 -To przez ten czekoladowy tort... –Spuściła wzrok. –Olgita zabroniła mi zjeść jeszcze jednego kawałka, ale nie potrafię się oprzeć. –Zdziwiona spojrzała na Jade, która zaczęła się histerycznie śmiać. –Dlaczego się śmiejesz?

 -Jestem tu z tego samego powodu! –Odpowiedziała, ocierając łzę.

            Violetta uśmiechnęła się do niej promiennie. Był to pierwszy szczery uśmiech, którym ją obdarowała. Jade nie była zła. Była sympatyczną kobietą, która uszczęśliwiała jej ojca. Jak mogła tego nie widzieć? Jak mogła być dla niej tak złośliwa? Postanowiła, że od teraz zmieni nastawienie do kobiety, która ukroiła jej spory kawałek ciasta i podała widelczyk.

 -Dziękuję.

 -Ależ proszę bardzo. Mmmm... –Jade przymknęła oczy, rozkoszując się smakiem ciasta. –Módlmy się, żeby poszło w cycki.

 -I żeby Olga się nie dowiedziała. -Violetta zachichotała cicho. Jade pokiwała głową.

 -To będzie nasz mały sekret –wyciągnęła do niej dłoń. Dziewczyna szybko ją uścisnęła. W gruncie rzeczy cieszyła się, że w domu będzie kobieta, z którą mogłaby porozmawiać na tematy, które wstydziła się poruszać przy tacie. Co prawda była jeszcze Olga, ale ona bardziej zajmowała się Ramallo i zmniejszaniem jego przestrzeni osobistej, niż problemami sercowymi córki gospodarza.

            Castillo w pewnym momencie przestała jeść i zaczęła się bawić widelcem. Zastanawiała się, czy opowiedzieć Jade o tym, co ją martwi. Może pomogłaby jej podjąć jakąś decyzję? W końcu była starsza i miała większe doświadczenie z mężczyznami...

 -Co cię gryzie? –Jade już od jakiegoś czasu widziała, że dziewczyna zmarkotniała. Domyślała się, że ma to związek z tym, że Leon przestał przychodzić do domu. Podejrzewała, że się pokłócili, ale nie pytała o to. Stwierdziła, że jeżeli Violetta będzie potrzebowała pomocy, to sama się po nią zgłosi. Chyba jednak potrzebowała małej zachęty.

 -No bo... –Westchnęła. –W sumie to nie wiem od czego zacząć...

 -Od końca –kobieta wstała od stołu, wyciągnęła dwie szklanki i nalała im soku pomarańczowego.

 -Od końca? –Violetta zmarszczyła brwi. –Myślałam, że zaczyna się od początku.

 -Od końca jest łatwiej –wzruszyła ramionami. –Od razu wiem o co chodzi, a nie słucham pozornie szczęśliwej historyjki, czekając na moment, w którym wydarza się coś, co wszystko psuje. –Violetta pokiwała głową. Dość logicznie to brzmiało.

 -Rozstałam się z Leonem.

 -Tego się domyśliłam.

 -Tak? Skąd?

 -Przestał tu przychodzić, nie odprowadzał cię do domu po szkole –odgarnęła jej włosy za ucho. –I posmutniałaś ostatnio. –Chwyciła ją za rękę i ścisnęła mocniej, żeby dodać jej otuchy. –A tym wydarzeniem, które wszystko popsuło było?

 -Całowałam się z jego najlepszym przyjacielem...

 -O! –Jade była zaskoczona, ale nie oceniała Violetty.

            Twarz Violetty zrobiła się cała czerwona. Było jej wstyd. Spojrzała niepewnie na Jade, zaszklonymi oczyma.

 -Ja... –Przez chwilę szukała właściwych słów. –Ja kocham ich obu i tak jakoś wyszło, że gdy byłam na koncercie z Diego, ktoś mnie popchnął, przewróciłabym się, ale on mnie złapał i... I potem tak jakoś wyszło, że on mnie pocałował, ale ja tego chciałam już od dawna. Myślałam, że jakoś to sobie wyjaśnimy, Leon się nie dowie, ale to też nie byłoby dobrym wyjściem, bo ciągnie mnie do Diego, ale on się dowiedział. Nie odzywa się teraz do mnie, a ja nie chcę, żeby go nie było w moim życiu. Tak samo nie chcę, żeby nie było w nim Diego –zakryła dłońmi twarz i przez moment milczała. –Wiem, że nie mogę mieć ich dwóch, ale... –wykonała nieokreślony ruch ręką.

 -Tylko wydaje ci się, że kochasz ich obu –powiedziała spokojnie Jade.

 -To skąd mam wiedzieć, którego wybrać?

 -Jeśli wydaje ci się, że kochasz dwie osoby jednocześnie, to powinnaś wybrać tę drugą –wyjaśniła. –Bo gdybyś naprawdę kochała pierwszą, to nie zakochałabyś się w tej drugiej, rozumiesz?

 -Chyba tak –pociągnęła nosem. –Wiesz to z własnego doświadczenia?

 -A skąd! –Roześmiała się wesoło. –Przeczytałam to w Internecie –mrugnęła do niej. –Ale wydaje mi się, że to prawda, nawet jeśli znalazłam to na jakichś bzdurnych stronkach.

            Rozmowa z Jade uspokoiła ją na tyle, że była w stanie na chłodno przemyśleć całą tę sytuację, w której się znalazła. Wsłuchała się w swoje serce, które pomogło podjąć tę ważną decyzję. Obawiała się rozmowy z chłopcami, ale wiedziała, że nie może jej dłużej odkładać. Po lekcjach złapała Leona i poprosiła o rozmowę.

 -Przepraszam, że się nie odzywałem... –Cały Leon, mimo że to ona zawiniła, to jemu było głupio, bo unikał jej jak ognia.

 -To zrozumiałe, ale powinniśmy w końcu porozmawiać. –Nabrała powietrza w płuca i patrzyła, jak chłopak lekko kiwa głową na znak, że się zgadza. –Nie wiem, co mogłabym powiedzieć, bo wszystko zabrzmi głupio... Skrzywdziłam cię, a jesteś najwspanialszym człowiekiem na ziemi i nie zasłużyłeś na to... Jest mi naprawdę bardzo przykro... Chciałabym, żebyś mi wybaczył, jeśli oczywiście możesz... –uciekła wzrokiem w bok. –I chciałabym, żebyśmy spróbowali...

 -Skończ z tymi pierdołami –szepnął. Chwycił ją za ramiona i utkwił swoje zielone spojrzenie w jej brązowych oczach. Wydawało się, że ma zamiar zajrzeć do jej duszy. -Chcę prawdy –powiedział cicho. –Nawet jeśli miałoby mnie to zranić. Nie chcę być ciągle okłamywany tylko dlatego, że chcesz, żebym był szczęśliwy.

            Głośno przełknęła ślinę. Chciała z nim zostać, bo nie zasłużył sobie na to, żeby odstawić go z kwitkiem. Obiecała sobie, że zrobi wszystko, żeby uczynić go najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Odzyskałaby jego zaufanie i była przykładną dziewczyną, może później narzeczoną, ale on chciał prawdy... A jak nikt inny na tę prawdę zasługiwał.

 -Kocham Diego... –Poczuła, że łzy same spływają po jej policzkach.

            Leon poczuł, że miękną mu nogi. Spojrzał na nią i przez jeden krótki moment widziała w jego oczach rozczarowanie, a potem zrobił coś, co wzruszyło jej serce dogłębnie. Przytulił ją mocno i zaczął głaskać po głowie.

 -Mam nadzieję, że będziesz z nim szczęśliwa –odsunął ją na odległość ramion i lekko uśmiechnął. –To dobry chłopak.

 Nie do końca wiedział, skąd zebrał w sobie tyle siły, żeby jej to powiedzieć. Nie miał pojęcia, jakim cudem jego głos brzmiał mocno i czysto, skoro w środku się załamał. Wybrała. Podświadomie przygotowywał się na to. Wewnętrzny głos mówił mu, że to będzie Diego, ale mieć to gdzieś w głowie, a usłyszeć, to zupełnie inna sprawa. Pożegnał się z nią i poszedł tam, gdzie od jakiegoś czasu czuł się najlepiej.

Lara odwróciła się w stronę drzwi, gdy usłyszała, jak Leon wchodzi do warsztatu. Zamarło jej serce, gdy go zobaczyła. Wyglądał strasznie, a ból malujący się na jego twarzy był nie do zniesienia. Nie odezwała się słowem, tylko podbiegła do niego i  stając na palcach zarzuciła mu ręce na szyję, mocno obejmując. Zaczęła go delikatnie głaskać po włosach, chcą dodać mu chociaż odrobinę otuchy.

            Był jej wdzięczny za to, co robi. Przytulił się do niej z całych sił i wtulił twarz w zagłębienie jej szyi. Wdychał jej delikatny zapach pomieszany z zapachem smaru i oleju, i powoli się uspokajał. Potrzebował tego. Potrzebował czyjegoś uścisku, dotyku i ona mu to dała, chociaż wcale nie prosił. Powstrzymała się nawet od złośliwych komentarzy, które niewątpliwie cisnęły się jej na język.

            Przymknął oczy i zaczął wsłuchiwać się w jej spokojny, miarowy oddech, mając nadzieję, że jego też osiągnie normalne tempo.

            Był przyzwyczajony do tego, że ludzie o nim gadali, więc nie przejął się szeptami, które dochodziły do jego uszu, gdy wszedł do szkoły. Nie musiał się nawet w nie wsłuchiwać, żeby wiedzieć o czym gadają. Usta wszystkich układały się w jedno słowo – drań. Najgorsze, że mieli rację. Był nim. Cały był przesiąknięty tym draństwem i tylko ona mogła go od tego uratować, ale odrzucił tę szansę. Dobrowolnie.

            Nie chciał na nią wpaść. Nie chciał szukać jej na szkolnych korytarzach, ale mimowolnie jego wzrok rozglądał się za nią. Zupełnie przez przypadek przeszedł obok jej szafki i długo wiązał tam buta, co oczywiście nie miało związku z tym, że za chwile mogła się tutaj pojawić.

            Wcale nie chciał wiedzieć, jak się czuję, czy już go znienawidziła, czy będzie jeszcze walczyć o uratowanie tej jego zepsutej duszy. Rozejrzał się jeszcze dookoła i westchnął. Nie zasłużył na nią. Nigdy nie powinien robić jej złudnych nadziei. Nigdy nie powinien mówić jej, że chce spróbować. Nigdy nie powinien mówić, że to z nią chce być. Przecież nie chciał być z nikim... Spuścił głowę. To dlaczego czuje się teraz tak paskudnie?

            Ostry dźwięk dłoni uderzającej jego policzek, odbił się od ścian. Drżącymi palcami dotknął lewego policzka, na którym zaczął pojawiać się czerwony ślad. Piekł go niemiłosiernie, ale wiedział, że z chęcią nadstawiłby drugi. Zasłużył.

 -Ty pieprzony sukinsynu! –Ludmiła darła się na niego w niebogłosy. –Jesteś zerem! Rozumiesz? ZE-REM! –Zaczęła okładać go po klatce piersiowej. Pozwolił jej. Na to też zasłużył. –Jak mogłeś jej to zrobić?! –Jak mógł? ­–Obiecuję, że zrobię z twojego życia piekło!

            Wzruszył ramionami. Niech zrobi. Gorzej już i tak nie będzie. Wsadził ręce do kieszeni i spojrzał na nią twardo.

 -Gdzie ona jest?

 -Myślisz, że ci powiem?! –Prychnęła. –Masz się od niej trzymać z daleka! –Znowu go popchnęła. –Zabiję cię, jeśli się do niej zbliżysz.

            Wiedział, że blondynka nie żartuje. W jej brązowych oczach widział chęć mordu. Szkoda, że Natalia nie widziała, jak jej przyjaciółka o nią walczy. Ucieszyłby ją ten widok. Zawsze mu mówiła, że Ludmiła jest dobra. Teraz to widział. Mimo że blondynka nie rzadko była wobec niej podła, to zrobiłaby wszystko, żeby Hiszpanka była szczęśliwa i nie pozwoli na to, żeby ktoś ją skrzywdził.

            Maxi uśmiechnął się gorzko. Paradoksalnie wszyscy, którzy najbardziej kochali Natalię, byli tymi, którzy najboleśniej ją krzywdzili.

 -Z czego się śmiejesz, ty chu...

 -Ludmiła! –Federico chwycił jej dłoń, zanim znowu spoliczkowała Ponte. –Uspokój się.

 -Pozwól jej. –Maxi popatrzył na niego obojętnie. –Zasłużyłem.

 -Wiem. –Włoch odwrócił w swoją stronę dziewczynę. –Wiem, że zasłużył na coś gorszego –zwrócił się do niej. –Ale robisz widowisko całej szkole. Za chwilę przyjdzie tu Pablo, Angie, albo Antonio i mogą cię zawiesić, a za niedługo występ. Nie pozwól, żeby i to zniszczył.

            Ludmiła zacisnęła zęby. Czuł jak cała drży. Jeśli zaraz jej stąd nie wyprowadzi, to wybuchnie. Chwycił ją za rękę i delikatnie pociągnął w stronę wyjścia. Słyszał, jak głośno oddycha, starając się uspokoić.

            Gdy usiedli na ławce, panowała już nad sobą. Milczała, bawiąc się pierścionkiem i patrzyła gdzieś w dal. Chciało jej się płakać, bo z całych sił chciała pomóc Natalii, a czuła bezsilność. Nie potrafiła uleczyć złamanego serca przyjaciółki. Nie umiała jej pomóc, chociaż bardzo chciała. Gdy poszła ją odwiedzić, dzień po tym, jak Maxi z nią zerwał, myślała, że na jej widok pęknie jej serce.

            Brunetka była całkowicie załamana, chociaż próbowała udawać, że wszystko jest w porządku. Momentami uśmiechnęła się nawet do Ludmiły i chyba z tysiąc razy powtórzyła, że nic jej nie jest i czuje się dobrze. Zawsze kiepsko kłamała, ale Ludmiła nie wypomniała jej tego. Nie wmawiała jej, że wszystko się ułoży, że zapomni. Po prostu była przy niej, bo nie wiedziała, co innego mogłaby zrobić. Najchętniej zamordowałaby tego dupka i złożyła u jej stóp, nabitą na pal, jego pustą głowę!

 -Wszystko dobrze? –Federico pogłaskał ją po policzku. Odrzuciła jego dłoń i gwałtownie wstała.

 -Wszyscy jesteście debilami! –Krzyczała, nie patrząc na niego. –Nic, tylko rozkochać w sobie naiwną dziewczynę, a potem ją rzucić i znaleźć sobie kolejną!

 -Jacy wszyscy? –Podszedł do niej i chwycił za ramiona, zmuszając do spojrzenia mu w oczy. Próbowała mu się wyrwać, ale wzmocnił uścisk. –Popatrz na mnie, do cholery!

 -Nie chcę! Ty też taki jesteś!

 -Nie porównuj mnie do Maxiego! –Potrząsnął ją. –Nie rozstaliśmy się, bo przestałem cię kochać.

 -Raczej dlatego, że nigdy mnie nie kochałeś.

            Puścił ją i cofnął się o krok. W jego oczach zauważyła ból i w pierwszej chwili chciała go przepraszać, wyciągnęła nawet do niego rękę, ale szybko ją schowała, zagłuszając wyrzuty sumienia. Spojrzała na niego obojętnie.

 -Zatkało cię?

 -Lu, nawet nie wiesz co mówisz... –Szepnął smutno.

 -Gdybyś mnie naprawdę kochał to...

 -To co? –Oburzył się. –To zrezygnowałbym ze wszystkich przyjaciół, żeby być tylko z tobą? Zamknąłbym się w czterech ścianach i czekał, aż do mnie przyjdziesz? To miałem zrobić? Tego ode mnie oczekiwałaś? –Spytał z wyrzutem. –Cholera, Lu! Nawet nie wiesz, jaki byłem z tobą szczęśliwy! Ale popieprzyło ci się coś w głowie przez tę głupią zazdrość...

 -Nie mów tak do mnie! –Warknęła przez łzy, które starała się powstrzymać.

 -Bo co? To prawda! Mogłem się spotykać z Fran, śpiewać z Violką, żartować z Camilą, dzielić kanapką z Naty; mogłem się uśmiechać do nowej dziewczyny w klasie, albo pożyczać jej notatki, ale to ty –wskazał na nią. -Słyszysz? To ty byłaś dla mnie zawsze najważniejsza. To z tobą chciałem być, do cholery! Nie z Violettą, nie z Ally. Z tobą! –Pokręcił ze zrezygnowaniem głową i odszedł, zostawiając ją samą.

            Patrzyła na niego rozdygotana. Nic wcześniej, nie wstrząsnęło jej rozbitą duszą tak, jak te kilka głośnych przekleństw, połączonych z jego bolesnym wyznaniem.