6.

Buenos dias, Buenos Aires.

Niewolnictwo zostało zakazane już jakiś czas temu, ale w StudioOnBeat praktykowało się je, aż do wczoraj. Słyszeliście już, że Lu. przeprosiła N. i od teraz będzie ją traktować na zasadach partnerskich? Mówię Wam, uśmiałam się, jak to usłyszałam. Jak myślicie, ile wytrzyma nasza SuperNowa? Tydzień? Dzień? A może parę godzin? Osobiście nie daję jej dużo czasu.

Wiecie, ludzie rzadko się zmieniają. Ciężko jest się pozbyć starych nawyków. Poza tym, zawsze na posterunku stoi nasze alter ego, które uwielbia, gdy robimy te złe rzeczy. No, ale kto wie? Może tym razem jej się uda? Zaskocz nas Lu. i pokaż, że potrafisz być prawdziwą przyjaciółką.

A skoro mówimy o przyjaźni... Co Waszym zdaniem jest w niej najważniejsze? Już widzę odpowiedzi malujące się w Waszych ślicznych główkach: oczywiście, że jest to zaufanie, wsparcie, żeby przyjaciel przy nas był nawet, gdy nie do końca na to zasługujemy, żeby można było do niego zadzwonić o czwartej nad ranem (kto normalny o tej porze nie odwraca się na drugi bok?), no i jeszcze ważna jest akceptacja! Niech nas kocha ze wszystkimi wadami! Czyż nie jest tak? Nie o tym pomyśleliście?

A ja Wam mówię: GUZIK PRAWDA!

Najważniejsze w przyjaźni jest to, żeby nie podobał Wam się ten sam facet. 

Albo dziewczyna. Co kto woli.

Sabes que me amas,

xoxo

GossipGirl

***

            Była na nią zła. Dlaczego zawsze musi jej się podobać ten sam chłopak? Przecież ona pierwsza go zauważyła! Od samego początku ją zauroczył. To niesprawiedliwe, że to jej przyjaciółkę chciał namalować, a nie ją! Co takiego ma w sobie Francesca, czego jej brakuje? Przyjrzała się krytycznie swemu odbiciu w lustrze. Może i ma trochę za szeroką szczękę i nie wszyscy muszą lubić rude, piegowate dziewczyny, ale przecież nie należy do brzydkich! Ma ładny uśmiech i oczy, w których zawsze tańczą wesołe ogniki. Westchnęła. Nie może tak tego zostawić. Musi się jakoś zbliżyć do Marco i dać mu się poznać. Na pewno wtedy zobaczy, jaką fajną jest osobą i zwróci na nią uwagę. Niech sobie maluje Fran, ale to ona, Camila Torres, będzie jego dziewczyną.

            Chwyciła torebkę i szybko wybiegła z domu. Miała nadzieję, że znajdzie go w parku. Nie pomyliła się. Siedział na ławce i ze skupioną miną rysował wiewiórkę, której co jakiś czas podrzucał orzechy. Na sam jego widok na jej twarzy zagościł szeroki uśmiech. Nie zważając na to, że może spłoszyć gryzonia, podeszła do niego i się dosiadła.

 -Cześć! –Zawołała radośnie.

Na dźwięk jej głosu wiewiórka zastygła w bezruchu, a potem porzuciła ulubiony smakołyk i uciekła. Świetnie, pomyślał i odłożył ołówek.

 -Cześć.

 -Co tam? Malowałeś tę słodką wiewióreczkę? –Przysunęła się bliżej.

 -Próbowałem, ale mi uciekła.

 -Szkoda, ale jeśli chcesz, to możesz mnie namalować. Też mam rude futro. –Zaczęła bawić się swoimi długimi lokami.

Nie mógł się nie roześmiać. Może i była irytująca, ale poczucia humoru nie mógł jej odmówić. Poza tym była przyjaciółką Francesci. Bardzo bliską przyjaciółką. Może nie byłby to głupi pomysł, żeby podpytać o nią Camilę? Tak bardzo pragnął się do niej zbliżyć, ale z drugiej strony nie chciał wyjść na jakiegoś nachalnego typka. Może ten rudzielec podpowiedziałby mu, co powinien zrobić, żeby zdobyć serce Włoszki? Tylko czy Camila potrafi trzymać język za zębami? Co jeśli pobiegnie od razu do Fran i powie jej, jak to on zupełnie ześwirował na jej punkcie? Nie... Nie mógł do tego dopuścić. Musi to jeszcze porządnie przemyśleć. Najlepiej będzie jeśli pozna bliżej Camilę i sprawdzi, czy jest godna zaufania.

 -Długo się znacie z Fran?

 -Odkąd pamiętam. –Wystawiła twarz do słońca i zaczęła mu opowiadać o łączącej je przyjaźni.

            I właśnie takich roześmianych, zagadanych i wpatrzonych w siebie, zobaczyła Francesca. Posmutniała na ten widok. Myślała, że Marco jest nią zainteresowany. Najwyraźniej tylko jej się wydawało. Do tego wszystkiego pokłóciła się z Camilą. Jakby to była jej wina, że spodobał im się ten sam chłopak. A przecież obiecały sobie, że już żaden nie stanie między nimi! Najwyraźniej ktoś o tym zapomniał... Myślała, że te czasy, kiedy kłóciły się z powodu jakiegoś przystojniaka dawno minęły. Była pewna, że są już na tyle dojrzałe, że jeżeli taka sytuacja jeszcze kiedykolwiek im się przytrafi, bo przecież to, że mają taki sam gust, nie jest grzechem, będą umiały usiąść i na spokojnie to przedyskutować. Francesce też wcale się nie podobało to, że jej najlepsza przyjaciółka, a może już była przyjaciółka, wzdycha do Marco. Ale przecież nie mogła jej tego zabronić, prawda? W końcu serce nie sługa. Czasami, zazwyczaj w najmniej odpowiednim momencie, człowieka dopada strzała Amora i nic na to nie może poradzić. Taki los... Złośliwy drań.

            Nie chciała stracić przyjaźni Camili... A już na pewno nie z powodu Marco. Przecież w ich wieku, rzadko kiedy zwykłe zauroczenia przekształcają się w coś poważniejszego. No może wyjątkiem tutaj byli Viola i Leon, ale oni są po prostu dla siebie stworzeni. A Ruda? Przecież ona co chwilę się w kimś zakochuje. Ani się obejrzy, a ta cała miłość do Marco jej przejdzie, bo na horyzoncie pojawi się ktoś lepszy. Czy naprawdę chciała zaprzepaścić to, co je łączy dla jakiejś przelotnej miłostki? Bo Fran uparcie twierdziła, że nie warto. Miłość jest czymś ulotnym, szczególnie, gdy ma się siedemnaście lat. A przyjaźń? Przyjaźń, jeśli tylko jest prawdziwa, przetrwa zawsze. A przecież ich była taka, prawda?

            Francesca wycofała się, zostawiając ich samych. Postanowiła, że później zadzwoni do Marco i powie mu, że nie chce dla niego pozować. Co z tego, że bardzo chciała? Co z tego, że nie mogła przestać o nim myśleć? Odpuści go sobie, bo ważniejsza jest dla niej Camila... I nie zrobi nic, co mogłoby ją zranić.

           

Ze złością patrzyła, jak ten idiota wije się wokół Castillo. Oczywiście mógł jej wmawiać, że to co ich łączy to tylko przyjaźń, ale przecież miała oczy, prawda? Było widać, że jest coś między nimi. Violetta uparła się, żeby odebrać jej wszystkich chłopców, na których jej zależało. Zabrała jej Leona, Tomasa, a teraz jeszcze Federico. Czy w końcu ten uwielbiany przez wszystkich gołąbeczek, przestanie wchodzić do jej życia z butami?

 -Uważaj trochę... –Leon skrzywił się, kiedy kolejny raz go podeptała. –Mogłabyś się w końcu skupić.

 -Ludmiła zawsze jest skupiona –uśmiechnęła się cierpko. –To ty ciągle mieszasz kroki!

 -Chodzi o to, że Federico jest w parze z Violettą, tak?

Jej wzrok, pierwszy raz od dłuższego czasu, spoczął na jego twarzy. Czy aż tak było to po niej widać? Powinna się lepiej pilnować. Nikt nie może wiedzieć, jak bardzo ją to boli.

 -Zwariowałeś. –Skwitowała.

Leon przyglądał jej się uważnie. W jej brązowych oczach malowała się złość, zawziętość, wieczne uwielbienia dla samej siebie, ale i coś jeszcze. Coś czego nigdy wcześniej nie widział. Mianowicie była to bezsilność. Ludmiła pierwszy raz w życiu nie wiedziała, co ma zrobić. Jej problem polegał na tym, że nigdy nie chciała dopuścić do siebie innej wersji niż tą, którą sobie sama zasiała w głowie. Jeśli sobie ubzdurała, że Violettę łączy coś z Federico to nie ma takiej siły, która mogłaby ją od tego odwieść. To chore ziarno zazdrości codziennie kiełkowało coraz wyżej, podlewane obrazkami, które źle interpretowała. No bo przecież to, że akurat Gregorio wylosował dla Violetty Włocha, nie było niczyją winą. Po prostu mieli razem wykonać zadanie. Tak samo jak on i Ludmiła, Naty i Maxi, Francesca i Diego, czy Camila i Sebastian. Nie wiedział dlaczego, ale chciał jej to wytłumaczyć. W jakimś stopniu współczuł jej. Przecież każdy zasługuje na szczęście, prawda? Nawet jeśli jest to Ludmiła Ferro.

 -W takim razie my też mamy romans. –Szepnął jej do ucha.

Popatrzyła na niego zdziwiona.

 -Czego się dzisiaj najadłeś Verdas?

Uśmiechnął się czarująco.

 -Przecież kiedyś byliśmy razem.

 -No i?

 -Violetta i Federico nigdy parą nie byli, a uważasz, że to zadanie zbliży ich do siebie.

            Wbiła wzrok w podłogę. Może i miał rację? Tylko, że jeśli chodzi o Castillo to, czy przypadkiem nie była okropnie niezdecydowana w tamtym roku? Kto może jej dać gwarancję, że i tym razem nagle nie zauroczy się Federico i kolejny raz nie będzie rozdarta pomiędzy nim, a Leonem? Nikt. A to, że Verdas tak bezgranicznie ufa swojej dziewczynie po tym wszystkim, co mu zrobiła, świadczy tylko o jego głupocie. Ona nigdy nie będzie tak ślepo pewna czyjeś wierności. Ludzie są tylko ludźmi. A romantyczne historie, które zawsze kończą się na i żyli długo i szczęśliwie zdarzają się tylko w bajkach. Nie w życiu.

 -Lepiej ćwiczmy ten układ, bo oblejemy.

Leon tylko westchnął i już nic nie mówił. Może kiedyś Ludmiła przestanie być w końcu tak uparta.

             Poczuła niemiłe ukłucie w sercu, kiedy znalazła go za szkołą. Stał oparty o mur budynku i całował żarliwie swoją kolejną zdobycz. Znowu zbajerował jakąś biedną dziewczynę, która łudzi się, że dzięki niej się zmieni i zostanie z nią dłużej niż tydzień. Marzenie ściętej głowy. A najgorsze w tym wszystkim było to, że sama również pragnęła sprawić, żeby ten lód, który tkwił w jego sercu, stopił się i to dzięki niej. Czy to nie głupie? Przecież dobrze wie, jaki jest, a mimo wszystko coś ją do niego ciągnie. I chociaż jest pewna, że za tydzień, to biedne dziewczę, które teraz jest szczęśliwe, będzie szlochać na ramieniu którejś ze swoich koleżanek, to oddałaby dużo, żeby być na jej miejscu. To czyste szaleństwo! Koniecznie musi coś zrobić z tym uczuciem. Najlepiej będzie jeśli zabije je łopatą, albo jakimś innym tępym narzędziem... A może ostre byłoby lepsze?

            Potrząsnęła głową i zaczęła masować skronie palcami. Przecież nie przyszła tu po to, żeby zadręczać się natrętnymi myślami, które uparcie pojawiały się w jej umyśle. Spojrzała na całującą się parę i znacząco odchrząknęła. Maxi otworzył oczy i spojrzał w jej stronę, ani na chwilę nie przerywając czynności. Jego ręce powędrowały na pośladki dziewczyny i przyciągnęły ją jeszcze bardziej. Natalia założyła ręce na piersi i wywróciła oczami. W duchu postanowiła sobie, że nie da za wygraną i nie odejdzie dopóki z nim nie porozmawia. Czekała więc cierpliwie, oglądając paznokcie, aż w końcu Ponte oderwał się od swojej ukochanej i zwrócił się do niej.

 -O, Natalia. Nie zauważyłem cię. –Uśmiechnął się kpiąco.

Bezczelny kłamca! Miała ochotę się na niego rzucić i pięściami zetrzeć ten wkurzający uśmieszek. Ale on właśnie tego by chciał. Dlatego nie da się sprowokować. Uśmiechnęła się słodko do niego.

 -Nie przejmuj się. Z miłością już tak jest, że nie widzi się nikogo poza ukochaną.

Nie bez satysfakcji zauważyła, że spoważniał.

 -Chciałaś coś?

Czy coś chciała? Nie no skąd. Przymknęła oczy i policzyła do trzech, głęboko oddychając.

 -Umówiliśmy się na próbę, pamiętasz? –Popatrzyła na niego zrezygnowana. –Dwie godziny temu.

            Spojrzał na zegarek i zaklął w duchu. Zapomniał... A przecież zawsze wywiązywał się z obietnic. Tego nauczył go ojciec... Powinien ją przeprosić, ale w sumie po co? I tak pewnie będzie miała to gdzieś. Wzruszył tylko ramionami.

 -No to chodźmy. –Szepnął coś do ucha swojej dziewczynie i ruszył w stronę wejścia, nie czekając na Natalię.

Uśmiechnął się lekko, kiedy ruszyła za nim, złorzecząc mu pod nosem. Spodobało mu się, jak się złościła. Wtedy oczy zaczynały jej błyszczeć, a policzki nabierały słodkiego, czerwonego koloru. Wyglądała całkiem inaczej niż ta wiecznie potulna Naty, która służyła Ludmile. Postanowił, że będzie ją denerwować przy każdej lepszej okazji. Będzie miał przy tym sporą zabawę.

 -To co zatańczymy? –Rozsiadł się niedbale na krześle i wbił w nią swój wzrok.

Znowu się zarumieniła i zaczęła nerwowo odgarniać niesforne loki, które przy każdym ruchu głową opadały jej na czoło.

 -Nie wiem... Może coś ze Step up?

Wzniósł oczy ku górze. Czy dziewczyny zawsze muszą się zachwycać jakimiś bzdurnymi filmami?

 -Może zrobilibyśmy coś swojego?

Wstał i podszedł do lustra. Pokazał jej parę kroków, które ćwiczył już od pewnego czasu. Spojrzał na jej odbicie w srebrnej tafli. Zbladła tak jakoś i patrzyła na niego przerażona.

 -Hej, co jest? –Odwrócił się w jej stronę.

 -Nie powtórzę tego... –Zaczęła kręcić przecząco głową. –Nie ma takiej opcji... Ja...

 -Spokojnie. Może na pierwszy rzut oka kroki nie wydają się za łatwe, ale kiedy poćwiczysz, zobaczysz, że nie taki diabeł straszny jak go malują.

Spojrzała na niego niepewnie. Taniec nigdy nie był jej najmocniejszą stroną. Śpiew też nie, ale dużo lepiej szło jej w tym drugim. Za to on... Maxi był najlepszym tancerzem, jakiego w życiu znała. Podejrzewała, że jest zły jak diabli, bo musi być w parze z takim beztalenciem, jak ona.

 -No chodź. –Wyciągnął do niej rękę.

Chwyciła ją, mimo że jej mina wyrażała niemałe wątpliwości.

            Stanął obok i powoli zaczął pokazywać jej pierwsze kroki. Zmarszczyła czoło i starała się nadążać za nim, ale chociaż dawała z siebie wszystko, a nawet więcej, nie za bardzo jej to wychodziło.

 -Nie tak. Poczekaj -stanął za nią i chwycił jej ręce. –To musi być tak.

Powoli kierował jej ruchami. Natalia poczuła przyjemne mrowienie w miejscach, gdzie jego szorstkie dłonie obejmowały jej delikatną skórę. Zaczęła szybciej oddychać. Jej serce już od jakiegoś czasu galopowało w szaleńczym tempie. Modliła się, żeby tego nie zauważył. Przymknęła oczy i próbowała się uspokoić, ale kiedy nachylił się i poczuła jego oddech na swojej szyi, odwróciła się gwałtownie i zamierzała uciec. Pech chciał, że przy okazji uderzyła swoim czołem w jego brodę, przez co przygryzł sobie wargę, z której zaczęła lecieć krew.

 -Jejku, Maxi... Ja przepraszam, nie chciałam. –Rzuciła się do torby, z której wyciągnęła paczkę chusteczek.

Nieświadoma do końca tego, co zamierza zrobić, chwyciła go jedną ręką za brodę, a drugą zaczęła wycierać krople krwi, które zbierały się na jego dolnej wardze. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę z tego, jak są blisko i że ciągle gapi się na jego usta. Spojrzała mu w oczy i zobaczyła w nich rozbawienie. Zmarszczyła brwi. Oczywiście, że ona się przejęła faktem, że prawie wybiła mu zęby, a jego to bawi. Szybko wsadziła mu zakrwawioną chusteczkę do ręki i stwierdziła, że na dzisiaj już wystarczy, a próba mogłaby trwać dłużej, gdyby nie spóźnił się dwie godziny.

            Patrzył, jak wzburzona wybiega z sali.

 -Już nigdy więcej się nie spóźnię. –Szepnął.